Op alle vlakken achter

Door mijn hersenletsel ziet mijn leven er heel anders uit dan het leven van de mensen om mij heen. Dat maakt dat ik me best vaak alleen en een beetje verloren voel. Een heel persoonlijke blog deze keer.

De laatste dagen bouwt het weer op. Het gevoel dat er eigenlijk altijd wel is, soms op de achtergrond en op andere momenten vol in de schijnwerpers. Het gevoel dat iedereen stappen zet in zijn of haar leven en ik maar stil sta. De 'intelligente lockdown' maatregelen helpen niet maar zijn zeker niet de oorzaak. Toen ik werd aangereden was ik 26 jaar oud. De tijd dat iedereen wel zo ongeveer klaar is met studeren en druk in de weer is met carrières opbouwen. In de jaren die volgden kwam daar de samenwonen, trouwen en kinderen golf overheen. En ik was druk met mijn revalidatie, ik was druk met overleven in plaats van leven. Nu merk ik weer een nieuwe golf van meer kinderen, luxere huizen en nog meer terugtrekking richting het gezin. Met dat laatste bedoel ik vooral druk zijn met werk, gezin en sport. De sociale afspraken daarom heen zijn er wel maar veel van de activiteiten gebeuren binnen het gezin: een lekkere wandeling op een zonnige zaterdag, op vakantie gaan, een leuk restaurant uitproberen met de partner tijdens 'date night'. Allemaal super logisch. Daarbij gun ik mijn vrienden al deze dingen ook echt heel erg. Ik gun het mezelf alleen ook. En ik zit voornamelijk thuis. Alleen. En dat is kut.

In de laatste acht jaar is mijn onzekerheid toegenomen. Onzekerheid over wie ik ben, over mijn relaties met anderen, over mijn toekomst, over mijn letsel. Binnen vriendschappen kan ik minder geven dan vroeger en heb ik ook nog eens het gevoel dat het van mijn kant toch vooral steeds weer een verhaal van worsteling is. Dingen die even goed gaan maar vervolgens weer instorten, nieuwe problemen die erbij komen (blessures), oude problemen die maar niet weggaan (hoofdpijn, overprikkeling). Het maakt dat ik me niet de vrolijke en optimistische Maria voel die ik ooit wel echt was. Natuurlijk zit ik niet de hele dag in zak en as maar ik hou me wel groot als ik vrienden zie. Ik wil toch vooral voorkomen dat vrienden 'al mijn negatieve geleuter' zat worden. En het verhaal blijft ook maar hetzelfde: ik mis voldoening in mijn leven, ik mis gezelschap, ik ben bang dat ik op alle vlakken de boot aan het missen ben en ja ik heb ook nog steeds pijn, moeite met structuur, moeite met concentreren, bla, bla, bla. Het voelt mega frustrerend dat ik daar weinig in verandert krijg. En het stomme is dat ook dat dan weer als een soort falen voelt, want waarom krijg ik het niet op de rit? Naast dat het voelt alsof ik een totaal ander leven heb dan 99% van de mensen om mij heen, voelt het niet kunnen delen van al die gevoelens heel alleen. Ik probeer het wel. Ik snap dat voor mensen die niet in deze situatie zitten het bijna niet te bevatten is wat voor een invloed dit heeft en hoe dit moet voelen. Het stomme is dat ik met de jaren ook onzekerder wordt en als ik niet oppas zelf ook steeds meer naar binnen keer. Ik merk dat ik minder contact zoek, niet omdat ik geen contact wil (juist het tegenovergesteld) maar omdat ik vaak al invul dat de ander vast heel druk is, dat het niet uitkomt, dat ze op een dag met mooi weer vast al andere plannen hebben, dat ze misschien wel helemaal niet op mij zitten te wachten. Ik realiseer me dat dit niet de waarheid is en dat het in elk geval geen reden moet zijn om contact te vermijden maar ik blijf het moeilijk vinden. Toevallig zag ik de TED talk van Guy Winch, een psycholoog. Hij zegt het volgende over eenzaamheid: "Loneliness is defined purely subjectively. It depends solely on whether you feel emotionally or socially disconnected from those around you. Loneliness creates a deep psychological wound, one that distorts our perceptions and scrambles our thinking. It makes us believe that those around care much less than they actually do. It makes us afraid to reach out because why set yourself up for rejection and heartache when your heart is already aching more than you can stand." Het klinkt zo vrij heftig en zwaar maar wat ik er treffend aan vind is de realisatie dat een gevoel van alleen zijn maakt dat je je nog meer terugtrekt en je daardoor dus ook echt steeds eenzamer wordt. Dat maakt het voor anderen nog moeilijker om dichterbij te komen en het te snappen.

Door mijn therapie en de zoektocht die ik afleg word ik er langzaam beter in om mijn emoties naar anderen te uiten maar als de emoties te hoog oplopen keer ik naar binnen. Wat me goed helpt om me weer sterk te voelen, zowel fysiek als mentaal, is sporten. Het voelt goed dat er iets lukt en dat ik wat kan opbouwen. Totdat ik 1,5 week geleden weer last kreeg van de blessure aan mijn hamstrings. Nu staat ook het sporten weer even op losse schroeven. En dat zijn precies de tegenslagen die ik er nu niet bij kan hebben. De tegenslagen die maken dat ik ineens weer ontzettend bang word voor de toekomst. Wat als dit het is en ik zo nog 10 jaar door blijf worstelen? Niet meer kunnen werken heb ik behoorlijk goed los kunnen laten (niet dat het geen pijn meer doet) maar geen partner en misschien ook geen gezin? Een sociaal leven wat steeds kleiner wordt? Niet iets doen waar ik echt voldoening uit haal? Een toekomstbeeld als dat maakt me heel erg verdrietig. Ik haal graag mijn energie uit sociale situaties, uit activiteit en uit plezier hebben met de mensen om mij heen. En dat zijn dingen die nu lastiger zijn.

Ik heb geen wijze woorden als afsluiter en ook geen adviezen voor hoe je hiermee om kunt gaan als je in een zelfde soort situatie/angst zit. Wel weet ik dat het vaak gewoon fijn is om gehoord te worden, dat je verhaal er mag zijn, zonder dat het opgelost hoeft te worden en zonder goedbedoelde 'probeer dit of dat eens' adviezen. Praktische tips kunnen op momenten fijn zijn maar in dit geval is het probleem zo breed en naar dat het vooral fijn is als de emoties er mogen zijn en je samen kunt concluderen dat het gewoon ronduit kut is. Dan voel ik me ineens veel minder alleen.

P.S. Ga je een keer een wandeling maken en weet je iemand in je omgeving die veel alleen is? Zeker in deze tijd maar eigenlijk ook in 'normale' tijden: vraag diegene mee. Soms kan zoiets klein een wereld van verschil maken.