De laatste weken ging het wat minder goed met mij. En dat is balen. Stevig balen. In de jaren na mijn ongeval was (en is) mijn systeem in de war, wat zorgt voor klachten. Wat houdt het in als je systeem in de war is? En welk systeem heb ik het dan over? Wat voor klachten horen daarbij? En waarom begin ik daar nu over? Alle antwoorden vind je hieronder!
De laatste weken voelde ik me niet zo goed. De problemen met mijn hamstrings gingen maar niet over en doordat ik de intervallen al zo'n twee maanden niet kon doen kwamen er langzaam klachten naar boven die daarvoor weg waren. Dit is heel duidelijk verklaarbaar. De meeste mensen hebben door het oplopen van hersenletsel last van zogenaamde cervicogene en autonoom zenuwstelsel hoofdpijn (zie hier een blog erover van Cognitive FX). Dat klinkt heel ingewikkeld in dat soort termen maar het is eigenlijk best simpel. De cervicogene hoofdpijnen zie je vaker na onder andere whiplash maar dus ook bij hersenletsel. Deze hoofdpijn heeft alles te maken met je nekwervels (in het Engels je cervical spine, vandaar de naam). Als je bedenkt dat ik op mijn rug over het asfalt ben gegleden en vervolgens met mijn hoofd naar achteren ben geklapt tegen de straat aan, dan is het best logisch dat naast mijn hoofd mijn nek dat ook niet zo tof vond. Die nek heeft het, ook lang na het ongeval, vaak nog wat moeilijk. Hierdoor ontstaat (spier)spanning en soms ook pijn in de nek en de schouders. Dat maakt dat het bloed niet goed naar je hoofd kan stromen en mede dat zorgt voor hoofdpijn. Naast hoofdpijn vanuit problemen met de nek heb ik ook last van hoofdpijn door een ontregeld zenuwstelsel. Het autonome zenuwstelsel raakt vaak ontregelt na letsel aan het hoofd. Het regelt heel veel (misschien zelfs wel alle) automatische processen in je lichaam zoals je hartslag, ademhaling, etc. Wat dit stelsel ook regelt is je vecht/vlucht reactie en je rust/verwerken stand. Deze horen in balans te zijn, waardoor je bijvoorbeeld bij schrik in de vecht/vlucht stand schiet maar als je er vervolgens achter komt dat er niets engs is dan ga je weer terug naar rust of verwerken. Na hersenletsel blijf je vaker en langer in de vecht/vlucht stand staan. Bedenk maar eens hoe je je voelt als je heel erg schrikt. Stel je iets heel alledaags voor als dat je in de lift staat en je een beetje staat te dromen. Terwijl je de lift uit wil stappen, loop je tegen iemand op terwijl je helemaal niet had verwacht dat er iemand zou zijn. Je schrikt je rot; je ademhaling gaat omhoog, je stresslevels schieten omhoog, je bloeddruk, je hartslag, je spieren staan strak. Vervolgens realiseer je je dat er niets aan de hand is en wordt alles weer rustig. Wat bij mij dus gebeurt/gebeurde is dat zoiets nog tijden doorwerkt. Hierdoor is er (alweer!) spanning in de nek en schouders en het kan zo zijn dat de bloeddruk in je hersenen ook uit balans is. Dit alles zorgt voor, je raad het al, hoofdpijn.
Toen ik dit hoorde bij Cognitive FX was het voor mij echt een openbaring. In Nederland was het gewoon het bericht dat die hoofdpijnen dag in dag uit nou eenmaal bij hersenletsel horen. Je hebt iets aan je hersenen, dus heb je daar pijn. Tegelijkertijd hadden mensen met zwaarder letsel bij de revalidatie veel minder of geen last van hoofdpijn en daar snapte ik niets van. Het blijven hangen in je vecht/vlucht stand was voor mij een heel logische verklaring want ik begreep maar niet waarom ik zo snel van slag was van de kleinste dingen en dat ik nadat ik ergens van schrok er 45 minuten later nog helemaal van slag van kon zijn. Weten hoe het komt is één ding, er wat aan kunnen doen is een ander. Dit is een van de redenen dat Cognitive FX de interval training doet. Door je hartslag omhoog te brengen en daarna zelf weer heel bewust (door middel van je ademhaling) omlaag te brengen leer je je lichaam weer 'normaal' te reageren op stress situaties. Voor de details hoe dit precies werkt, verwijs ik graag naar Cognitive FX (in de eerder gelinkte blog staat er ook iets over vermeld).
De klachten die bij mij echt horen bij het blijven hangen in die vecht/vlucht stand zijn hoofdpijn, vermoeidheid, stress, duizeligheid en verhoogde spierspanning in mijn nek, schouders en kaken. Na een ongeveer een maand geen intervallen meer doen kwamen al deze klachten langzaam weer terug. De vecht/vlucht reactie kroop terug mijn lijf in! Daar heb ik wel stevig om gevloekt en het maakte me ook een beetje angstig. Terwijl ik rustig aan het opbouwen was met sporten deed ik namelijk weer teveel en kon ik weer even niet lopen door de hoeveelheid last van mijn hamstrings. Ik wist precies wat ik moest doen tegen mijn klachten: de intervallen. De vraag was alleen wanneer ik die weer kon gaan doen. Ik heb contact gehad met Cognitive FX, met mijn fysio hier in Nederland gebrainstormd en zelf een beetje creativiteit erop losgelaten. Ondertussen werden mijn hamstrings behandeld en bleek het gelukkig mee te vallen. Daardoor kan ik wel weer dingen doen die licht inspannend zijn voor mijn hamstrings. Ik heb nu een paar opties en afgelopen week heb ik er al weer drie sessies met intervallen uit kunnen gooien. Dat voelt goed! Ik ga op het moment los op het roei-apparaat op de zwaarste stand (blaren op mijn handen), gebruik thuis een fitness hoelahoep die mijn hartslag verbazingwekkend snel omhoog knalt (wel een paar dagen gevoelige ribben) en als laatste pak ik in de sportschool de battle ropes ook nog een paar keer op. Die laatste zijn heel zwaar maar geven me wel het idee dat er heel veel is veranderd want een half jaar geleden was dat me echt nooit gelukt. Je zou er bijna #fitgirl achter gaan zetten, bijna dan. De weg is dus weer omhoog! En mocht je dit lezen terwijl ook jouw systeem op zo'n manier in de war is weet dan dat er oplossingen zijn. Thuis zelf uitvogelen zou ik niet aanraden, maar met begeleiding van een fysio en samen met Cognitive FX is er zeker hoop!
Er waren uiteindelijk twee weken dat ik plotseling weer iedere dag hoofdpijn had en dan realiseer ik me maar weer: pijn vergeet je zo snel. Het is godvergeten balen als het er dan ineens weer is, maar ik weet ook dat ik nu alweer af en toe vergeet dat de hoofdpijn er niet is. Ik ben er nog niet, wijs ben ik ook nog niet volledig (welke malloot gaat gelijk zo hard roeien dat de blaren op je handen staan), maar ik ben onderweg en ik ga nog steeds vooruit. Dat heeft die meneer Yung Pueblo (zie afbeelding bovenaan) toch mooi voor mij samengevat!
Comments