Veel mensen weten hoe ik mijn hersenletsel heb opgelopen, maar veel waarschijnlijk ook niet. Daarom voor de laatstgenoemden hier het verhaal over wat er gebeurde en hoe mijn leven erna nooit meer hetzelfde was.
Het is februari 2012 en ik heb geschilderd in mijn nieuwe huis in Amsterdam. Ik ben op weg naar het huis waar ik twee maanden tijdelijk woon. Op nog geen 500 meter afstand van het huis gebeurt het. Het heeft maar een halve minuut nodig. Er hoeft maar één iemand te zijn die je over het hoofd ziet en zo gebeurt het. Ik fiets over de rotonde en vraag me af of de auto die eraan komt mij wel ziet. Ze remt af waardoor ik denk van wel. Terwijl ik door fiets, zie ik vanuit mijn ooghoek dat de auto doorrijdt. Op het moment dat ik denk “Poe, dat ging net goed” raakt de auto mijn achterwiel. Ik glijd op mijn rug over het asfalt, zie de auto op mijn gezicht afkomen, rakelings langs mij heen schieten en dan vang ik de volledige klap en vaart die in mijn lichaam zit op met mijn achterhoofd.
Ik kijk naar de situatie. Ik zie mijn fiets een paar meter verderop liggen, een stel benen die raar op het wegdek liggen en haast niet van mij lijken te zijn. En ondertussen rijden er nog steeds auto’s langs mij heen. Ik kan de situatie niet bevatten en schiet volledig in paniek. Ik begin te schreeuwen en voor mijn gevoel kan ik nooit meer stoppen. Dat lukt gelukkig wel als een witte auto het verkeer blokkeert en mensen naar mij toe komen rennen. Ik hoor sirenes, iemand legt iets van dekens over me heen, mensen staan allemaal te kijken, een tram die langskomt waar mensen met hun neus tegen het raam gedrukt kijken hoe ik erbij lig. Iemand zet mijn fiets vast aan een brievenbus en geeft me mijn tas. De ambulance medewerker vraagt welke dag het is. Ik schrik me rot want even heb ik geen flauw idee. Dan bedenk ik me dat het die twee dagen zijn dat je niet hoeft te werken, de ene heet zaterdag en de ander… Met een paar bijdehandte opmerkingen win ik tijd en kom ik op het woord zondag. In het ziekenhuis blijkt er een kleine bloeding te zitten tussen mijn hersenvliezen (subduraal hematoom). Ik moet een nachtje blijven maar verder zou alles goedkomen.
Helaas bleek dit niet zo te zijn. De blauwe plekken op mijn lijf en schaafwonden op mijn achterhoofd verdwenen redelijk snel maar op cognitief ging het niet goed met me. Zo'n anderhalf jaar lang heb ik alles wat ik in me had ingezet om weer aan het werk te kunnen komen, maar toen was de koek echt op. Mijn klachten werden doordat ik zo over mijn grenzen ging in die periode alleen maar erger in plaats van minder. Later heb ik ook gehoord dat de eerste 2 jaar het belangrijkst zijn in je herstel. Precies de tijd dat ik dacht verder te komen door de pijn te negeren. Daarbij kreeg ik sinds het ongeluk steeds vaker nachtmerries. ‘s Nachts of gewoon overdag zag ik het ongeluk als het ware opnieuw gebeuren (herbelevingen). Ook was ik extreem gespannen in het verkeer. Na iets meer dan 1,5 jaar ben ik bij een revalidatiecentrum specifiek voor hersenletsel terecht gekomen. Hier bleken mijn cognitieve klachten veel erger te zijn dan ik (en de mensen/artsen om mij heen) in eerste instantie dachten. Mijn informatieverwerking is sterk vertraagd, mijn concentratie zakt snel weg, meerdere dingen tegelijk doen lukt niet, ben overgevoelig voor geluid, licht en andere prikkels,. Dit alles maakt weer dat ik heel snel vermoeid ben. Door die problemen krijg ik weer veel klachten als hoofdpijn, geen overzicht, af en toe gaat mijn geheugen niet helemaal lekker, suizende oren, niet scherp meer kunnen zien en... ik kan nog wel even doorgaan helaas. Genoeg in elk geval om mij officieel te benoemen als iemand met niet-aangeboren hersenletsel. Bij het revalidatiecentrum werden mijn nachtmerries en angsten al gauw herkend als post traumatische stress (PTSS). Naast de revalidatie kreeg ik daarom Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR) behandelingen, die me in een korte tijd van die klachten afhielp. Terugdenken aan het ongeluk is nu meer neutraal. Het zal wel altijd een gebeurtenis blijven die naar is en mijn leven compleet veranderde. Ik krijg er alleen geen buikpijn, snellere ademhaling of angst meer van. Naast deze therapie start ik met verschillende groepstherapieën die er vooral op gericht zijn het letsel te snappen en te accepteren. Er wordt mij al snel verteld dat er na 2 jaar eigenlijk nooit meer verbetering gezien wordt qua klachten. De enige verbetering zal komen doordat ik er beter mee om leer gaan. Tegelijkertijd moest ik uit dienst bij mijn werkgever en verklaarde het UWV me arbeidsongeschikt.
Dat was dus een heftige periode. In de jaren erna leer ik steeds beter wat wel en niet kan maar ga ik ook met zeer grote regelmaat nog vol op mijn bek. Dat ik ambitieus ben en een doorzetter wist ik voor het ongeluk al. Dat bleek na het ongeluk onveranderd. Mijn 'Hoppa! Gas op die lolly en nog even door!' mentaliteit helpt mij maar zit me ook vaak in de weg. En accepteren dat ik continue afwegingen moet maken waarbij ik rekening houd met mijn planning voor vandaag, maar ook die van morgen en volgende week blijft een lastig ding. Ik word er wel steeds beter in, vooral om weer positief in het leven te staan en te genieten van alles wat er wél lukt. Deze website is daar onderdeel van!
Comentários