De emotionele kant van hersenletsel

Al tijden wil ik een start maken met een blog over de negatieve gevoelens en emoties die komen kijken bij hersenletsel. Ik zit nog middenin dit proces dus vergeef me voor de duistere kanten die ik hier laat zien, ik hoop dat anderen die dit meemaken wat herkenning zullen vinden zodat je weet dat dit erbij kan horen.

Na mijn verkeersongeval werd mij al snel verteld dat ik rustig aan weer dingen kon gaan doen. Dat rustig aan viel ook best mee want het re-integratie tempo lag vrij hoog. Na een (kleine) bloeding in mijn hersenen en een zware hersenschudding, was het de bedoeling dat ik binnen 8 weken mijn werkzaamheden naar fulltime zou opbouwen. Ook kreeg ik vanuit het ziekenhuis te horen dat alles weer goed zou komen; ik moest rustig aan doen maar dan zou ik met een paar weken tot maanden weer volledig de oude moeten zijn. Ik ben dus maar aan de slag gegaan, er werd immers van alles van mij verwacht op werk en het zou toch allemaal over gaan. Naar mijn lichaam en emoties luisteren deed ik niet. Het is nu ruim 6 jaar later en de emoties zijn ondertussen opgestapeld. Het lijf gaf al vrij snel aan dat het niet ging, maar de emoties heb ik lang kunnen onderdrukken.

Tot de laatste tijd. Ik ben zo ondertussen wel door alle rationele oplossingen heen. Ik ben meerdere malen op zoek gegaan naar een leuke hobby om weer wat voldoening te voelen, ik onderhoud sociale contacten zodat ik niet vereenzaam, ik ga wandelen omdat het goed is in beweging en buiten te zijn, toen ik merkte dat mijn ritme naar de knoppen ging omdat ik geen reden meer zag om (op tijd) op te staan heb ik een hond gekocht zodat ik het wandelen, het ritme en de eenzaamheid kon ondervangen. Ik ben alleen naar New York gegaan om me weer vrouw van de wereld te voelen en zelfvertrouwen te krijgen van het feit dat ik ook zoiets nog kan zolang het maar op mijn voorwaarden gaat. Dit alles en nog meer, maar toch bleef ik energieloos, me alleen voelen en werd ik eigenlijk van niets echt enthousiast. De mensen in mijn omgeving waren blij toen ik eindelijk toegaf dat ik het allemaal toch wel erg moeilijk vond en ook eindelijk hardop uitsprak dat alles energie kost en ik zo lusteloos ben. Vanaf toen kon mijn rationele zelf echter weer volop aan de slag want het was al snel geanalyseerd en de afspraak met de psycholoog werd gemaakt. Die laatste is over een paar weken maar ik merk dat ik alle negativiteit en moeilijke gevoelens alweer volledig aan het wegduwen ben. De ontwijkende coping stijl zoals dat zo mooi heet.

Gevoelsmatig denk ik: ik kan nog geen blog schrijven over dit onderwerp want ik moet het eerst volledig begrijpen, snappen en opgelost hebben. Dan pas kan ik er iets nuttigs over zeggen. Dit is eigenlijk ook wat er speelt bij hersenletsel: je lijf en hoofd reageren niet meer als normaal en ieder aspect van je leven wordt erdoor beïnvloed. Niet iedereen heeft dezelfde reactie op zoiets ingrijpends maar in mijn geval wilde ik het begrijpen; begrijpen waarom mijn hersenen zo doen en waarom dat effect heeft op zoveel verschillende onderdelen van je lijf. Natuurlijk was ik boos en verdrietig maar dat duwde ik weg omdat ik het moest snappen en dan een strategisch plan maken om mijn leven weer op de rit te krijgen. Naast dat het verlies van overzicht maakte dat dat niet makkelijk ging, werkt dit niet zonder de emoties ruimte te geven. Keer op keer vond ik dat ik iets wel moest kunnen, rationeel allemaal goed beargumenteerd maar mijn letsel was het er niet mee eens en dus lukte het niet. Keer op keer een lijf en hoofd dat me in de steek liet, waardoor ik steeds minder vertrouwen kreeg in mijn lichaam en steeds minder plannen durfde te maken voor de toekomst. Tot nu toe lukte het niet en zit ik nog steeds arbeidsongeschikt thuis en alle teleurstellingen maken dat ik niet zo goed meer durf te dromen dat het beter gaat worden. Het is dus wel duidelijk dat de angst mij zo heeft overgenomen dat het me heeft lamgelegd. Angst voor mijn lijf, angst voor de toekomst en angst voor onbegrip van mensen om mij heen.

De cijfers van mensen met hersenletsel die een depressie krijgen zijn schrikbarend hoog. In Nederland ongeveer een kwart van de mensen die behandeld worden in een revalidatiecentrum (bron: Hersenz) en in Amerika zelfs nog net iets meer met 3 op 10. Angstklachten worden hier ook bij genoemd maar vaak als onderdeel van de depressie. Waar ik ontzettend bezig ben met analyseren waarom iets niet kan en in dit geval waarom ik iets voel, kan het label wat erop geplakt wordt mij eigenlijk weinig schelen. Het belangrijkste is hoe je er op een goede manier iets mee kan doen. Hopelijk kan ik daar nog een keer een mooie blog over schrijven.

Kleine disclaimer: de klachten van mijn hersenletsel zijn later bijgesteld naar een stuk heftiger. Er zijn veel cognitieve gevolgen gevonden tijdens onderzoeken en die horen bij het letsel. Het emotionele stuk is heel belangrijk maar ook al 'los' ik dat op, het gaat er niet voor zorgen dat mijn (andere) klachten als sneeuw voor de zon verdwijnen.